Στις συνθήκες μετά το 74, υπήρχε η λογική της επίτευξης γρήγορης λύσης για να αποτραπεί η παγίωση της κατοχής, πράγμα όμως που δεν προέκυψε, ούτε ακόμη όταν για δεκαετίες διαχειρίστηκαν το εθνικό τα πλέον… «καλά παιδιά» (Βασιλείου και Κληρίδης). Η στρατηγική που ακολουθήθηκε στον μονόδρομο των διακοινοτικών συνομιλιών έχει αποτύχει, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Το χειρότερο είναι που η Ε/κ πλευρά εγκλωβίστηκε σε μια πορεία συνεχούς διάβρωσης (με υποχωρήσεις, παραχωρήσεις, δώρα, εκπτώσεις, αποκλίσεις και άλλα τέτοια επί της ουσίας ίδια) που συνεχίζεται ως σήμερα αναλλοίωτη ως εάν τίποτα να μην έχει αλλάξει από το ΄74. Ωστόσο, η πορεία αυτή αν δεν ανατραπεί, θα καταλήξει στο σημείο μηδέν, οπόταν θα έχουν παραχωρηθεί τόσα ώστε η «λύση» να είναι απλά η ταφόπλακα του κυπριακού Ελληνισμού που χωρίς μέλλον θα αντιμετωπίσει το ιστορικό του τέλος. Και οι ευθύνες είναι πολλές και επεκτείνονται σε πολλές δεκαετίες.
Μετά όμως την απόρριψη του Σχ. Ανάν το 2004, ο λαός για πρώτη φορά έθεσε παραμέτρους και η ηγεσία όφειλε να το σεβαστεί. Εκείνο που χαρακτηρίζει τη σημερινή πολιτική του ανανικού συνεταιρισμού, είναι ότι περιφρόνησε την λαϊκή εντολή και χάριζε «δώρα» με την προσδοκία μιας λύσης και με την υπόθεση ότι το αδιέξοδο θα στρίμωχνε την Τουρκία. Υποτίθεται ότι οι παραχωρήσεις γίνονταν διότι ο χρόνος και το αδιέξοδο λειτουργούν εναντίον μας! Και δεν είναι μόνο τα κατά καιρούς «δώρα». Είναι πρωτίστως εκείνο το γινάτι από το 2008 ότι περίπου τα πράγματα βαίνουν ομαλώς καθώς Ντάουνερ-Πάσκο συνωμοτούσαν εναντίον μας. Παρεμπιπτόντως, θα μας εξηγήσουν ( Γ.Γ. του ΑΚΕΛ ή ο κ. Αναστασιάδης), τι είναι εκείνο που θα πάθουμε αν ζητήσουμε την αποπομπή Ντάουνερ και πρέπει να σιωπούμε;
Φυσικά, υπάρχουν «παιγνίδια» και μεταμορφώσεις ενόψει των προεδρικών που παρασύρουν φανατικούς και άμυαλους. Όταν όμως συνέφερε, ο Α. Κυπριανού πρόσθεσε ΑΚΕΛ+ΔΗΣΥ για να αποφανθεί αυθαίρετα ότι το 70% στηρίζει τον Πρόεδρο στο κυπριακό. Στην πραγματικότητα όμως, η αντίθεση της πλειοψηφίας προς τις επιλογές Δ. Χριστόφια, δεν είναι αποτέλεσμα επικοινωνιακών παιγνιδιών. Ο Πρόεδρος μπορούσε να έχει την ολόπλευρη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας (και όχι μόνο της εντεταλμένης «Χαραυγής»), φτάνει να επεδείκνυε σεβασμό στην λαϊκή ετυμηγορία. Όποτε ήθελε είχε τη δυνατότητα να απομονώσει τον Ν. Αναστασιάδη στα ανανικά του όνειρα. Εντούτοις, είναι ο Δ. Χριστόφιας (με συνοδοιπόρο τον Ν. Αναστασιάδη) που πεισματικά επέλεξε να κινηθεί ενάντια στη λαϊκή βούληση. Τόση είναι η δυσφορία σήμερα που η κοινωνία εύχεται να μην γίνουν αποδεκτές οι Ε/κ προτάσεις ώστε να γλυτώσουμε, με το όποιο πολιτικό κόστος!
Απέναντι στην όποια πολιτική των συνομιλιών, η ηγεσία όφειλε παράλληλα και σε συνεχή βάση να ενδυναμώνει τους θεσμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όμως κάνει το αντίθετο. Αντί να ενδυναμώνεται το κράτος μετά και τις δυνατότητες των τελευταίων χρόνων εντός Ε.Ε., η διάβρωση επεκτείνεται. Ενώ οι Τ/κ είναι νόμιμοι πολίτες στην Κυπριακή επικράτεια (ελεύθερα και κατεχόμενα) με ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις που επιβάλλει η νομιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, γίνονται συνεχώς εκπτώσεις με τεράστια πολιτικό κόστος π.χ. αναγνωρίζεται «Επιτροπή» αποζημιώσεων (!), ταυτότητες ψευδοκράτους, άδειες οδήγησης, αποδεχόμαστε έποικους κ.ά. Τα πράγματα έφτασαν σε σχιζοφρενικό σημείο και το εξής είναι ενδεικτικό. Ο πασίγνωστος τραγουδιστής Χούλιο Ιγκλέσιας κινείται με αγωγή στις ΗΠΑ στη βάση της λογικής ότι αν ερχόταν στα κατεχόμενα μέσω του παράνομου αεροδρομίου Τύμπου θα παραβίαζε τους νόμους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα, Ελληνοκύπριοι και μη το χρησιμοποιούν και η Κυπριακή Δημοκρατία το θεωρεί νόμιμο. Ο Χ. Ιγκλέσιας υποστηρίζει στην αγωγή ότι το κατεχόμενο ξενοδοχείο που του ζήτησαν να παραστεί ανήκει σε Ελληνοκύπριο του οποίου θα παραβίαζε τα δικαιώματα του αν το έκανε. Στο ίδιο ξενοδοχείο έγινε ο γάμος της κόρης του Ταλάτ με παρόντες Ε/κ πολιτικούς να χαριεντίζονται. Με τέτοια πολιτική δεν έχουμε μέλλον και κάθε προοπτική (και η ευκαιρία αιώνων με το φυσικό αέριο) θα εξανεμιστεί αναπόφευκτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου