Σύγκρουση στην Ανατολική Μεσόγειο

Η Τουρκία επιζητούσε πάντα επικυρίαρχο ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο ψάχνοντας για ευκαιρίες. Επίσημες τουρκικές αναφορές για «αναφαίρετα τουρκικά δικαιώματα στην Ανατολική Μεσόγειο» βρίσκουμε δεκαετίες πίσω. Ωστόσο, με το Σχ. Ανάν τα πράγματα καθάρισαν περισσότερο. Μερικές βδομάδες πριν το δημοψήφισμα (2 Μαρτίου 2004), το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας καθιστούσε σαφή τα αδιαπραγμάτευτα «νόμιμα και ζωτικής σημασίας δικαιώματα και συμφέροντα  της Τουρκίας … στην Αν. Μεσόγειο».  

Το Σχ. Ανάν ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για την Τουρκία να ακυρώσει νόμιμα πλέον - εάν γινόταν αποδεκτό το Σχέδιο-  κάθε επιδίωξη για ρύθμιση της Κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) με γειτονικές χώρες και κατ΄επέκταση την αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου από την Κύπρο. Προς τούτο, πρωτοστατήσαμε τότε στην αποκάλυψη της Αγγλο-Τουρκικής συνωμοσίας γύρω από τον ενεργειακό πλούτο στην Αν. Μεσόγειο. Ένα παράδειγμα της τουρκικής παρέμβασης ήταν η υποσημείωση στο Παράρτημα V (Σχ. Ανάν) με τον κατάλογο των Διεθνών Συμβάσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας που μεταφέρονταν στο υπό ίδρυση ανανικό κράτος. Ο κατάλογος περιελάμβανε την Διεθνή Συμφωνία μεταξύ Κύπρου-Αιγύπτου για την ΑΟΖ, μόνο που μια «αθώα» υποσημείωση -με μικρά γράμματα- καταργούσε ουσιαστικά την συγκεκριμένη συμφωνία καθιστώντας την ανεφάρμοστη. Το γιατί ορισμένοι επιλέγουν μέχρι σήμερα να παραβλέπουν την υποσημείωση, είναι ανεξήγητο. Εντάσσεται στην ίδια ανεξήγητη «λογική» που θρηνεί για «τα 40 τετραγωνικά χιλιόμετρα εδάφους των αγγλικών βάσεων … τεράστιας οικονομικής αξίας» που θα επιστρέφονταν με το Σχ. Ανάν, αλλά παραβλέπουν το δικαίωμα παρέμβασης που αποχτούσαν Τουρκία και Αγγλία στον ενεργειακό πλούτο της Κύπρου. Αυτό τον παράγοντα που αλλάζει την Ιστορία της Αν. Μεσογείου τον θεωρούσαν λεπτομέρειες και «σενάρια φαντασίας». Η πραγματικότητα σήμερα ενώπιον μας δεν είναι λεπτομέρειες ούτε φαντασία.   

Στο παρόν, η τουρκική επεκτατικότητα με στόχο την Αν. Μεσόγειο μετουσιώνεται στο δόγμα Νταβούτογλου το οποίο «εξαφανίζει» το Καστελλόριζο, εκδίδει επίσημους τουρκικούς χάρτες που καταπατούν τα δικαιώματα για ρύθμιση της ελληνικής ΑΟΖ, τα δικαιώματα της κυπριακής ΑΟΖ και φυσικά, εντείνονται οι στρατιωτικές προκλήσεις και απειλές. Εκείνο που έχει εξοργίσει την Τουρκία και γίνεται άκρως επικίνδυνη για να ανατρέψει τις εξελίξεις, είναι η ολοένα μεγαλύτερη σύζευξη μεταξύ Κύπρου-Ισραήλ και Ελλάδας. Χαρακτηριστικά, από τα συνολικά  ενεργειακά αποθέματα που θα μπορεί να διαχειριστεί ένας στρατηγικός άξονας Ισραήλ-Ελλάδας-Κύπρου σε σχέση με τις ανάγκες της Ε.Ε., προκύπτει κάτι απλό: Ο Τουρκικός στόχος ακυρώνεται και ο Ελληνισμός αποκτά κορυφαία στρατηγική αξία για την Ευρώπη για πολλές δεκαετίες.

Τα ενεργειακά κοιτάσματα στην Κυπριακή ΑΟΖ παρέχουν τη δυνατότητα πρόκλησης ενός γεωπολιτικού σεισμού ο οποίος μπορεί να ανατρέψει την δυσβάσταχτη επικυρίαρχη θέση που επιδιώκει η Τουρκία στην Αν. Μεσόγειο. Πρόκειται για ευκαιρία αιώνων που θα πρέπει μια άξια ηγεσία με διορατικότητα να διαχειριστεί. Ενόψει προεδρικών εκλογών στην Κύπρο, έχουν όλοι υποχρεωθεί τώρα να αναγνωρίσουν τις ιστορικές δυνατότητες από την αξιοποίηση του φυσικού αερίου. Μόνο που για κάποιους ήταν φαντασίες και προφάσεις για να απορρίψουμε το Σχέδιο τους. Σήμερα με διάφορα ευφυολογήματα επιδιώκουν να καλύψουν τα αναπάντητα ερωτήματα. Τώρα θυμήθηκαν τον Θεό και αναφέρονται σε «θεόσταλτο δώρο» ως περίπου να προέκυψε ουρανοκατέβατα σήμερα. Τα θεόσταλτα κοιτάσματα ευτυχώς τα αντιλήφθηκαν οι πολίτες που έκριναν ελεύθερα ότι με το Σχέδιο τους όλα ήταν τελειωμένα. Για τα συμβάντα στο Μαρί, η κοινωνία απαίτησε σε πολιτικό επίπεδο λογοδοσία από όσους διαχειρίζονταν την εξουσία και είχαν ευθύνη για το θέμα. Τι πρέπει να απαιτείται από πολιτικούς και … τεχνοκράτες που αποδέχονταν την παρέμβαση Τουρκίας-Αγγλίας στον ενεργειακό πλούτο της Κύπρου και ακύρωναν την ευκαιρία αιώνων; Ποιος μπορεί να χειριστεί ένα τέτοιο ιστορικό και συνάμα ριψοκίνδυνο εγχείρημα που θα καθορίσει το μέλλον του ελληνισμού; Κάποιος που τα θεωρούσε λεπτομέρειες και φαντασιώσεις;

Κώστας Μαυρίδης                                                   mavrides@ucy.ac.cy              

Προεδρικές και Δεύτερη Ευκαιρία

Στις προεδρικές εκλογές του 2008, ο ενδιάμεσος χώρος υπέστη εκλογική ήττα με την αποτυχία εκλογής του Τ. Παπαδόπουλου. Εκείνο όμως που αποτέλεσε ανατροπή στις ως τότε καθιερωμένες από το 1960 κομματικές διεργασίες, ήταν ότι, για πρώτη φορά το ΑΚΕΛ διεκδίκησε τις εκλογές με καθαρά δικό του υποψήφιο, ενώ η ακραιφνής δεξιά του ΔΗΣΥ είχε, ως άλλοτε, τον δικό της υποψήφιο. Οι δύο τους ανταγωνίστηκαν στον 2^ο γύρο με το 1/3 των ψηφοφόρων ενώπιον διλήμματος επειδή η επιλογή του είχε αποκλειστεί. Η εκτίμηση μετά τις προεδρικές του 2008 ήταν πως τα δύο κόμματα ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ θα υιοθετούσαν το «ο καθένας τον δικό του υποψήφιο» με την βεβαιότητα πλέον ότι ο υποψήφιος τους θα βρίσκεται στον 2^ο γύρο. Το κυριότερο κέρδος θα ήταν η εναλλαγή της εξουσίας μεταξύ τους (όπως κυβερνούσαν ΠΑΣΟΚ-Νέα Δημοκρατία από το 1974), ενώ ταυτοχρόνως και οι δύο θα αύξαναν τα ποσοστά τους εις βάρος του συμπιεζόμενου ενδιάμεσου χώρου ο οποίος θα μπορούσε να προσδοκεί σε  κανένα … Υπουργείο. Οι βαθιά εμπεδωμένοι μηχανισμοί των δύο πόλων θα συνέχιζαν τον διαχωρισμό της κοινωνίας «σπρώχνοντας» τον καθένα να επιλέξει ανάμεσα τους (στο ποδόσφαιρο, στα σωματεία,  στις συντεχνίες, μαθητικές και φοιτητικές ενώσεις, συνδέσμους επιστημών, λογοτεχνίας κ.ά.) Κάποτε, ακόμη και η επιλογή της μιας από τις δύο μπύρες ήταν ενδεικτικό ιδεολογικής προτίμησης!  

Καθώς λοιπόν  προδιαγραφόταν η σταδιακή συντριβή του ενδιάμεσου χώρου, προέκυψε νέα ανατροπή επιβεβαιώνοντας τον κανόνα της ιστορίας πως το μόνο βέβαιο είναι ο αστάθμητος παράγοντας.  Η αυξανόμενη απογοήτευση της προεδρίας Χριστόφια έφτασε σε βαθμό αποστροφής που άνοιξε τον δρόμο του Ν. Αναστασιάδη προς το προεδρικό. Ταυτοχρόνως, όμως, η νέα πραγματικότητα συνιστούσε ανατροπή της καταθλιπτικής κατάστασης που επέφερε στον  ενδιάμεσο χώρο το εκλογικό αποτέλεσμα του 2008. Το επιχείρημα πως, «αφού ένας Τ. Παπαδόπουλος δεν τα κατάφερε, ούτε εμείς μπορούμε μόνοι μας», είναι μια σοβαρή ανησυχία που απαιτεί διαχείριση. Δεν μπορεί όμως να παραγνωρίζονται οι σημαντικές αλλαγές που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια και τις επιβεβαιώνουν με τις επιλογές τους ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ με την  στάση που τηρούν. Η ίδια πραγματικότητα που επέτρεψε στον Ν. Αναστασιάδη να προσδοκεί για την προεδρία, είναι η πραγματικότητα που υποχρέωσε τον Δ. Χριστόφια να μην είναι υποψήφιος. Είναι όμως ταυτοχρόνως η ίδια πραγματικότητα που επιτρέπει στον ενδιάμεσο χώρο να επανέλθει ισότιμος διεκδικητής. Δεν μπορεί η αποτυχία του 2008 να αποτελεί λόγο υποταγής στον ένα ή στον άλλο με ανταλλαγή κάποιες …  καρέκλες, πράγμα που θα επαναφέρει τον ενδιάμεσο χώρο σε τροχιά φθοράς.

Το γεγονός ότι ο Δ. Χριστόφιας αποφάσισε να μην είναι υποψήφιος – προφανώς με την παρότρυνση του ΑΚΕΛ – αποτελεί ανατροπή και μια πραγματικότητα που παρέχει δεύτερη ευκαιρία στον ενδιάμεσο χώρο για να επανέλθει στο προσκήνιο ως πρωταγωνιστής και όχι ως κομπάρσος με ημερομηνία λήξης. Εάν ο ενδιάμεσος χώρος το επιθυμεί, μπορεί να επιλέξει πρόσωπο εμπιστοσύνης, φορέα της αλλαγής στο Κυπριακό, στην οικονομία, στην παιδεία κ.ά. Αν ο ενδιάμεσος χώρος δεν αξιοποιήσει την ευκαιρία, η επικράτηση των διπολισμού ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ θα είναι αναπόφευκτη με όλα τα συνεπαγόμενα στον διαμοιρασμό της κοινωνίας.  Τυχόν επιλογή υποψηφίου που είναι εκλέξιμος απλά και μόνο βάσει της εκ των προτέρων πρόσθεσης των κομματικών ποσοστών δεν εξασφαλίζει εκλογική νίκη και παραπέμπει σε αποτυχημένες παλαιοκομματικές συμπεριφορές. Όσο για τα πολιτικά κείμενα, έχει αποδειχθεί πως έχουν μειωμένη αξία. Μια πολιτικά έντιμη στάση χωρίς δικολαβισμούς –ούτε με την μια ούτε με την άλλη πλευρά- διασώζει τον ενδιάμεσο χώρο ο οποίος όπως αποδείχτηκε σε κρίσιμα ορόσημα (κυπριακό, οικονομία, παιδεία) εκπροσωπεί την πλειοψηφούσα κοινωνία χωρίς αυτό να του εξασφαλίζει και τα ανάλογα κομματικά ποσοστά. Οι λόγοι αυτής της αποτυχίας είναι τεράστιο θέμα. Εκείνο που τώρα προέχει είναι να αξιοποιηθεί η δεύτερη ευκαιρία ενώπιον μας.

Κώστας Μαυρίδης                           mavrides@ucy.ac.cy

Ευρωπαϊκή Πολιτική και Οικονομία

Οι εκλογές σε Ελλάδα και Γαλλία, κατέγραψαν την αντίθεση της πλειοψηφίας στην ακολουθούμενη πολιτική της Ε.Ε. Ειδικά για την Ελλάδα, υπάρχει πολιτικά οξύμωρο σχήμα που οδηγεί σε αδιέξοδο. Η συντριπτική πλειοψηφία απορρίπτει τις δυσβάσταχτες δεσμεύσεις που απαίτησε η Ε.Ε. αλλά επιζητά παραμονή στο ευρώ. Ωστόσο, αναίρεση των δεσμεύσεων δεν γίνεται μονομερώς. Απαιτείται  ανάλογη αλλαγή στάσης από την Ε.Ε. (Τρόικα).  Χωρίς την παροχή πιστώσεων (δόσεων σε ευρώ), το ελληνικό δημόσιο οδηγείται εκ των πραγμάτων εκτός ευρωζώνης με τεράστιες αρνητικές οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις για όλους. Υπάρχει άλλη πολιτική που παρέχει εχέγγυα για κάτι ελπιδοφόρο; 

Είμαστε στο μέσο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης την οποία θα διδάσκονται στα πανεπιστήμια μετά από δεκαετίες. Είναι δεδομένο επίσης ότι στην Ε.Ε. επικράτησε διαφορετική πολιτική για αντιμετώπιση της κρίσης από εκείνην στις ΗΠΑ. Μετά από τρία χρόνια, είναι καιρός για αξιολόγηση και διαπιστώσεις. Πρώτον, στις ΗΠΑ επικρατεί σταθερότητα με την κατάσταση υπό έλεγχο. Στην Ε.Ε., ιδίως στην ευρωζώνη,  οι αρνητικές εξελίξεις είναι σε έξαρση. Δεύτερον, εν μέσω της κρίσης την οποία διαφορετικά βιώνουμε σε ΗΠΑ και Ε.Ε., τα επιτόκια στις ΗΠΑ βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο, ενώ στην Ε.Ε. βρίσκονται πολύ ψηλότερα και σε ανοδική πορεία. Τρίτον,  το τραπεζικό σύστημα στις ΗΠΑ βρίσκεται σε κατάσταση ανόρθωσης και επέκτασης, ενώ στην Ε.Ε. αδυνατεί να επεκταθεί και  συρρικνώνεται. Ειδικά σε Ελλάδα και Κύπρο ισχύει το «δάνεια με το σταγονόμετρο»,  με τις τράπεζες να δίνουν αγώνα επιβίωσης αναζητώντας κεφάλαια να κλείσουν τις τεράστιες τρύπες τους. Τέταρτον, το αμερικανικό κράτος βρίσκεται σε κατάσταση περισυλλογής, αλλά αυτό δεν συγκρίνεται με τις δραστικές μειώσεις στις δαπάνες που κράτη μέλη υπόκεινται στην Ε.Ε.  Πέμπτον, η πολιτική που εφαρμόζεται στην Ε.Ε. για δυόμιση χρόνια δεν έχει αποδώσει και οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της πολιτικής αυτής αποδέχονται πλέον πως τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Έκτον, στις ΗΠΑ η κρίση υπήρξε ηπιότερη με πιο σύντομη διάρκεια από την Ε.Ε. όπου η κρίση επιδεινώνεται με την επικρατούσα πολιτική βαθιά εμπεδωμένη ως περίπου θεϊκή εντολή από το Όρος Σινά…  

Στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς, υπάρχει και άλλη πολιτική που απαιτεί μεν περισυλλογή στις κρατικές δαπάνες αλλά ταυτοχρόνως, ασκείται ενεργός αναπτυξιακή πολιτική με αύξηση της προσφοράς χρήματος, όπως ακολουθήθηκε στις ΗΠΑ όπου διοχετεύτηκαν κεφάλαια με χαμηλό κόστος στην οικονομία. Και αυτό έχει αποσοβήσει πολύ χειρότερα. Ο κίνδυνος που προβάλλεται είναι ο πληθωρισμός που θα προκύψει λόγω φτηνής πρόσβασης στο χρήμα (π.χ. μέσω χαμηλών επιτοκίων). Αν στην επιλογή ανάμεσα σε ανάπτυξη ή πληθωρισμό, επικράτησε ο φόβος του πληθωρισμού, είναι περίπου ως να πετάμε την μπανιέρα μαζί με το μωρό από τον φόβο ότι χάλασε η μπανιέρα.  

Στην επιστήμη αναλύουμε την πραγματικότητα με βάση τις εκάστοτε συνθήκες και όχι με βάση θεωρίες που έγιναν κάτω από άλλες συνθήκες. Στις σημερινές συνθήκες, ο πληθωρισμός στο ευρώ ανησυχεί μόνο τους θεωρητικούς. Ούτε οι διεθνείς αγορές ανησυχούν, ούτε κάποια παραγωγική ομάδα. Στις ΗΠΑ το κόστος του χρήματος «φτήνυσε» αλλά ο πληθωρισμός δεν αυξήθηκε, ούτε το δολάριο αποδυναμώθηκε λόγω πληθωρισμού όπως προβλέπει η θεωρία τους. Από την άλλη, στην ευρωζώνη που ακολουθείται αυστηρή πολιτική λιτότητας, το ευρώ θα έπρεπε –βάση της ίδιας θεωρίας– να ενδυναμώνεται έναντι του δολαρίου, αλλά συμβαίνει το αντίθετο. O «εχθρός» προφανώς είναι  εμπεδωμένος σε μυαλά προσκολλημένα σε «τεκμήρια» από το παρελθόν που εμμένουν σε όσα έχουν προαποφασίσει ως ορθό στη βάση της θεωρίας τους. Κάποιοι δε τεχνοκράτες στην Κύπρο σε κλίμακες του δημοσίου με δυσθεώρατους μισθούς απαιτούν λιτότητα από τους άλλους.

Η πολιτική ηγεσία στην Κύπρο μπορεί να προστατέψει τους αδύνατους π.χ. προσαρμογή της ΑΤΑ ώστε να γίνει δίκαιη, υπέρ των αδυνάτων, μειώνοντάς την στους υψηλόμισθους, πράγμα που θα μειώσει και το κρατικό μισθολόγιο, φορολογία με τρόπο αποτρεπτικό όσων φοροδιαφεύγουν. Ενόσω στην Ε.Ε. επικρατεί η μονοδιάστατη πολιτική, μια χαμένη δεκαετία  με ανθρώπινη δυστυχία και αναιμική   ανάπτυξη θα βρίσκεται μπροστά μας. Στην Κύπρο όμως, η  κοινωνία είναι έτοιμη για θυσίες, φτάνει να είναι δίκαιες.  

Κώστας Μαυρίδης                                                          mavrides@ucy.ac.cy

Οι «λεπτομέρειες» για το Φυσικό Αέριο

Στο προηγούμενο άρθρο συνοψίσαμε μερικά στοιχεία της συνομωσίας στο Σχ. Ανάν για τα ενεργοφόρα κυπριακά κοιτάσματα και επεξηγήσαμε πως ο διάβολος συγκαλύφτηκε στις «λεπτομέρειες» των παραρτημάτων και υποσημειώσεων. Με πάσα «λεπτομέρεια» στήθηκε μια πρωτοφανής συνομωσία εντός κειμένου, όσο και εκτός, μέχρι και αναλύσεις οι οποίες συσκότιζαν το σκόπιμα ασαφές κείμενο του Σχεδίου. Μερίδα πολιτών για την οποία τα πράγματα ήταν ήδη δύσκολα να κατανοήσει -πόσο μάλλον να αντιληφθεί την συνομωσία στις διαβολικές «λεπτομέρειες»-, επέλεξε να εμπιστευτεί πολιτικούς, τεχνοκράτες και αναλυτές.    

Εξηγήσαμε πως οι «κυρίαρχες αγγλικές βάσεις» αποκτούσαν δικαίωμα επέκτασής τους στη θάλασσα. Προς τούτο άλλωστε, επίσημα και με χάρτες οριοθέτησαν τα αγγλικά  «χωρικά ύδατα» με εφαλτήριο τις δύο περιοχές των «κυρίαρχων βάσεων» (Λεμεσό και Δεκέλεια) και με δικαίωμα παρέμβασης στη σημερινή Κυπριακή ΑΟΖ. Εδώ θα περιοριστούμε στην αντικατάσταση μιας μόνο λέξης, ενδεικτικό της συνομωσίας των «λεπτομερειών». Στις συμφωνίες του 1960, η Αγγλία δήλωνε ότι οι αγγλικές βάσεις θα χρησιμοποιούνται μόνο για ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ σκοπούς. Όταν πριν το δημοψήφισμα του 2004 επεξηγούσαμε τις διαβολικές «λεπτομέρειες» στο Παράρτημα ΙΙ του Σχ. Ανάν (σελ. 64) για τις αγγλικές βάσεις, οι τότε «διαμορφωτές άποψης» («opinion leader») και προστάτες του Ντάουνερ σήμερα, τα χαρακτήριζαν φαντασιώσεις. Αργότερα, απέναντι στην εμπεριστατωμένη μας ανάλυση, πρόβαλαν την ανάλυση τους που υποδείκνυε ότι με τις «ρυθμίσεις (του Σχ. Ανάν), … οι βάσεις θα έχουν ακριβώς το ίδιο καθεστώς όπως και σήμερα, με μόνη διαφορά την επιστροφή 40 τετραγωνικών χιλιομέτρων εδάφους, τεράστιας οικονομικής αξίας… Όλα τα υπόλοιπα είναι σενάρια συνωμοσίας».

Επαναλαμβάνουμε ότι οι συμφωνίες του ’60 περιόριζαν τη χρήση των βάσεων μόνο για στρατιωτικούς σκοπούς και απέκλειαν οικονομικές δραστηριότητες για … εξόρυξη φυσικού αερίου. Γι αυτό, στο Σχ. Ανάν η χρήση των «κυρίαρχων» βάσεων που αποχτούσαν και  θάλασσα, ήταν για «οποιοδήποτε» σκοπό! Όχι μόνο για στρατιωτικούς σκοπούς. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Για κάποιους όλα αυτά ήταν ασήμαντες λεπτομέρειες και φαντασιώσεις. Για τον Χάνευ όπως έμμεσα ομολογεί στο “The Search for a Solution”, ήταν μια καλοστημένη πλεκτάνη που θα καθόριζε και τα τεχνικά θέματα,… προφανώς το φυσικό αέριο. Ακούοντας τώρα τον υποψήφιο Ν. Αναστασιάδη να αναφέρεται σε «θεόσταλτο δώρο», θα ήταν ενδιαφέρον να εξηγήσει σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκε ο ίδιος. Γνώριζε για την συνομωσία και εντούτοις επέμενε υπέρ του Σχ. Ανάν;  Εάν δεν γνώριζε, καλό είναι να θυμηθεί την αντίδρασή του όταν του υποδείχθηκε δημόσια το συγκεκριμένο ζήτημα. Τέλος, επιβάλλεται να εξηγήσει γιατί ζητούσε την επαναφορά του Σχεδίου, ακόμη και μετά το δημοψήφισμα.

Σήμερα, όλοι είναι υποχρεωμένοι ενόψει προεδρικών να αναγνωρίζουν τις ιστορικές δυνατότητες από την αξιοποίηση του φυσικού αερίου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποχτούν τα ευφυολογήματα εκείνων που μερίδα πολιτών εμπιστεύτηκε το 2004, αλλά αποδείχτηκε ότι ο ενεργειακός πλούτος δεν ήταν μια «λεπτομέρεια», ούτε φαντασίωση. Οκτώ χρόνια μετά, θυμήθηκαν τον Θεό και αναφέρονται σε «θεόσταλτο δώρο» ως περίπου να προέκυψε ουρανοκατέβατα σήμερα. Η πραγματικότητα είναι πως με το Σχέδιο όλα ήταν τελειωμένα. Την αξία από τα θεόσταλτα κοιτάσματα την αντιλήφθηκαν πρωτίστως οι πολίτες που έκριναν ελεύθερα.

Για τα συμβάντα στο Μαρί, η κοινωνία απαίτησε σε πολιτικό επίπεδο λογοδοσία από όσους διαχειρίζονταν την εξουσία και είχαν ευθύνη για το θέμα. Τι πρέπει να απαιτείται από πολιτικούς και … τεχνοκράτες που αποδέχονταν την παρέμβαση Τουρκίας-Αγγλίας στον ενεργειακό πλούτο της Κύπρου και σήμερα διαγκωνίζονται για την Προεδρία της Δημοκρατίας;

Τα ενεργειακά κοιτάσματα στην Κυπριακή ΑΟΖ παρέχουν τη δυνατότητα πρόκλησης ενός γεωπολιτικού σεισμού ο οποίος μπορεί να ανατρέψει την δυσβάσταχτη θέση μας και την επικυρίαρχη θέση που επιδιώκει η Τουρκία στην Αν. Μεσόγειο. Πρόκειται για ευκαιρία αιώνων. Ποιος μπορεί να χειριστεί ένα τέτοιο ιστορικό εγχείρημα; Πάντως, όχι κάποιος που τα θεωρούσε λεπτομέρειες και φαντασιώσεις.

Κώστας Μαυρίδης                                                   mavrides@ucy.ac.cy