Θα μπορούσε και αυτό να είναι άλλο ένα άρθρο για τις ασυγχώρητες ευθύνες εκείνων που οδήγησαν ανώτατους κρατικούς θεσμούς στην απαξίωση, αλλά αρνούνται να αναγνωρίσουν την δική τους συμβολή και τα δικά τους λάθη που μας οδήγησαν στα τραγικά συμβάντα στην Ναυτική Βάση στο Μαρί. Από την άλλη όμως, σκέφτηκα πως δεν γίνεται να παραβλέψω την προφανή ικανοποίηση όσων εποφθαλμιούν την εξουσία και έχουν βρει μέσα σε αυτή την τραγωδία έναν ανέλπιστο σύμμαχο. Όση ασήκωτη ευθύνη έχουν εκείνοι που χειρίστηκαν τα πράγματα ως εδώ, άλλη τόση απέχθεια προκαλούν οι μεθοδεύσεις εκείνων που επιδιώκουν να κερδίσουν πόντους στο κομματικό παιγνίδι της εξουσίας. Γι αυτό, προσπαθώντας να διατηρήσω την νηφαλιότητά μου υπό το βάρος της φόρτισης που δικαιολογημένα με κρατά, επέλεξα να επικεντρωθώ σε κάτι σπουδαίο και ωραίο που έφερε στο προσκήνιο αυτή η τραγωδία.
Ενάντια στις εισαγόμενες «ιδεολογίες» και στις παντός είδους κομματικές και άλλες μικρότητες και μεθοδεύσεις που για δεκαετίες κατατρώουν την κυπριακή κοινωνία, μέσα από την τραγωδία αναδύθηκε στο προσκήνιο ξανά η άλλη Κύπρος. Η Κύπρος που δεν ελέγχεται από τα κομματικά μαγειρεία και που περηφανεύεται για την υποδειγματική στάση των πεσόντων που κρίθηκαν στην πράξη. Αυτή είναι η Κύπρος που αντιστέκεται. Η αυθεντική Κύπρος. Η Κύπρος που ανάβει ακόμη το καντήλι της εγκαρτέρησης με τις αξίες που μας κράτησαν ανά τους αιώνες. Η Κύπρος που ζει την καθημερινότητά της έχοντας επίγνωση της ιστορικής μας πορείας. Μια καθημερινότητα με αξιοπρέπεια και εντιμότητα, με άδολη φιλοπατρία, με διάχυτη την χαρά της φιλίας, την αλληλεγγύη της ελληνικής μας συνείδησης και συλλογικότητας στα δύσκολα. Την αφοσίωση στο καθήκον, την εργατικότητα και τόσα άλλα.
Παρεμπιπτόντως, η τραγωδία αυτή ανέτρεψε και την εμπεδωμένη συνήθεια που επικρατούσε στις κηδείες πεσόντων και που σε ορισμένες περιπτώσεις καταντούσαν την κηδεία πεδίο κομματικής αντιπαλότητας για το ποιος θα είναι ο ομιλητής. Είχαμε φτάσει στο σημείο που σχεδόν σε κάθε κηδεία (και μνημόσυνο) εισχωρούσαν οι κομματικές ερπύστριες για να επιβάλουν ομιλητή, περιορίζοντας το ουσιαστικό νόημα της τελετής. Άλλο η παρουσία πολιτικών στις κηδείες και άλλο η ποδηγέτηση των κηδειών από τους πολιτικούς. Αυτή την φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η εμβέλεια των πολιτικών/κομματικών περιορίστηκε και επικράτησε επιτέλους το μέτρο.
Ομολογουμένως, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο. Αλλά, είναι γενικότερη αίσθηση ότι στις κηδείες, αυτή την φορά τα πράγματα δεν μιάνθηκαν από τις κομματικές σκοπιμότητες. Δεν είναι τυχαίο που το νόημα τώρα είναι πιο αυθεντικό. Μαζί με τον αβάσταχτο πόνο που λογχίζει τα σωθικά, μαζί με την πίκρα, μαζί με τα σπλάχνα μας που κηδεύουμε, αναδύθηκε και το μυαλό μας που ΔΕΝ ΘΟΛΩΣΕ για το ανόθευτο όνειρο που λαχταρούμε. Αυτά είναι που σηματοδοτούν την ιστορική μας πορεία μέσα στο χρόνο και το χώρο και νοηματοδοτούν το παρόν μας. Αυτοί που κηδεύουμε, άξιζε να ζήσουν γιατί απέδειξαν πως είχαν λόγους να θυσιάσουν τη ζωή τους. Εκείνο λοιπόν που μας συνδέει μαζί τους, είναι η κιβωτός με τις αξίες που συγκροτούν την συλλογική μας ταυτότητα η οποία φωτίζει ως πυξίδα την ψυχή μας στην ίδια πορεία. Εκείνη την ψυχή μας που διάσπαρτη ανά τους αιώνες καρτερά και επιμένει στο γυρισμό. Στη γη της επαγγελίας. Στο Νόστιμον Ήμαρ. Στην Κερύνεια των ουρανών. Με το κουράγιο που γιγαντώνει την θέληση, με όπλα το δίκαιο, την πίστη στα θεία και στις ηθικές αξίες, ο αγώνας για Ελευθερία και επιστροφή αποχτά νόημα υψηλό και σπουδαίο, που οι γνωστές κομματικές αλλά υπόγειες συμμαχίες επιχειρούν να σκοτώσουν μέσα από τις διάφορες «εκσυγχρονιστικές» τους μεθοδεύσεις και μηχανισμούς.
Κώστας Μαυρίδης mavrides@ucy.ac.cy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου