Η ενότητα δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι το μέσο -ένα από τα πολλά-, με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή. Ωστόσο, όσο πλησιάζουμε προς τις προεδρικές, η ενότητα γίνεται του συρμού. Ήδη, οι πρωταγωνιστές της πολιτικής, αγωνιούν για την ενότητα και θλίβονται για την έλλειψή της. Η ενότητα όμως χτίζεται στη βάση κοινών πολιτικών στόχων και πρωτίστως, θεμελιώνεται από τους πρωτομάστορες της εξουσίας (εντός και εκτός προεδρικού). Εκείνος που αγωνιά για την ενότητα, ακολουθεί πολιτική αποδεκτή στην ευρύτερη κοινωνία. Τουλάχιστον, αποφεύγει κινήσεις που τον φέρουν σε διαμετρική αντίθεση με την ευρύτερη κοινωνία. Όταν ειδικά οι Δ. Χριστόφιας και Ν. Αναστασιάδης επέμεναν στην γραμμή τους και μετά θλίβονται για την έλλειψη ενότητας, προσομοιάζουν εκείνον που αφού εξόντωσε τους γονείς του, ζητούσε την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή … έμεινε ορφανός.
Εξαρχής ο Πρόεδρος προέβαλε θέσεις και έκανε επιλογές (με δική του πρωτοβουλία) που τον έφεραν σε ρήξη με τις αντίστοιχες θέσεις των πολιτικών δυνάμεων που τον στήριξαν στην εκλογή του. Λογικά έπρεπε να επιδιώκει ενότητα στη βάση κοινών στόχων με εκείνους που τον στήριξαν στην εκλογή του. Εντούτοις, ο κοινός στόχος και η στήριξη λειτουργούσε με τον Ν. Αναστασιάδη και τον στενό του περίγυρο. Μόνο που ούτε αυτό διασφάλισε την κοινωνική στήριξη και ενότητα αφού το πρόβλημα ήταν η στρεβλή πολιτική γραμμή. Διότι, δεν μπορεί να είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζει η πολιτική τους, ενάντια στην ενότητα της κοινωνίας.
Από την αρχή, οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν χωρίς ξεκαθαρισμένη βάση. Το κοινό Ανακοινωθέν Χριστόφια-Ταλάτ της 23ης Μαΐου με τον συνεταιρισμό των δύο συνιστώντων states που η προεδρική ομάδα αξιολογούσε ως σημαντική βελτίωση και πρόοδο, προκάλεσε την πρώτη σοβαρή ρήξη. Μετά, έτρεχε η Κυβέρνηση να αποτρέψει την υιοθέτηση του από το Συμβούλιο Ασφαλείας/ΟΗΕ όπως ζητούσε η Τουρκία και οι ΗΠΑ-Αγγλία. Δύο χρόνια αργότερα, υιοθετήθηκε και αυτό. Ούτε όταν η Τουρκία (διά του Ταλάτ) κατέθεσε το απαράδεκτο έγγραφο με τις συνομοσπονδιακές προτάσεις, η αντίδραση της Κυβέρνησης ήταν εκείνη που θα ενδυνάμωνε την ενότητα. Ούτε με τις προτάσεις για το περιουσιακό. Ούτε όταν η συνομωσία Ντάουνερ-Πάσκο αποκαλύφθηκε. Ούτε όταν με τον Έρογλου τα πράγματα εκτραχύνθηκαν. Όσο για το εσωτερικό, εκεί οι επιλογές μάλλον στόχευαν στην διάλυση της ενότητας. Χαρακτηριστικά, υπουργοποιήθηκαν πρόσωπα που αντί για σύμπνοια προκαλούσαν διχόνοια και κάθετη ρήξη με την κοινωνία π.χ. στο Υπουργείο Παιδείας επικράτησαν απόψεις για προσαρμογή της Ιστορίας και αγγλικοποίηση της παιδείας μέσω επιβολής των GCE. Στο Υπουργείο Εμπορίου με το φυσικό αέριο βρέθηκε η Πρ. Αντωνιάδου με τις απόψεις της για … συμμαχία με την Τουρκία. Αυτά είναι απλά δείγμα συμπεριφοράς και ενεργειών που κονιορτοποίησαν την ενότητα, που σήμερα αναζητείται!
Η πολιτική και οι επιλογές που έγιναν από την Κυβέρνηση, δείχνουν ότι ιδίως στο Κυπριακό, η μοναδική ενότητα που ουσιαστικά επιδιώχθηκε ήταν με τον Ν. Αναστασιάδη. Τελικά όμως η εναντίωση της κοινωνίας φούντωσε τόσο που δεν επέτρεπε στο Ν. Αναστασιάδη να στηρίζει, αν θα ήθελε να προσδοκά σε Προεδρία του κράτους. Έτσι, μαζί με τον περίγυρό του, ανέβασαν κατακόρυφα τους αντιπολιτευτικούς τόνους και σήμερα είναι έτοιμος να τον χωρέσει η … τρύπα του βελονιού. Μόνο που για τα κύρια και σημαντικά που προαναφέραμε, καμιά ουσιαστική διαφωνία στον ουσιώδη χρόνο! Αντιθέτως, ακολούθησε υποχρεωτικά την κοινωνία όταν άρχισε το ρολόι για τις προεδρικές να χτυπά. Παρεμπιπτόντως, είναι ο μοναδικός πολιτικός που επιμένει ως τώρα ότι η Τουρκία διαθέτει αναλλοίωτο επεμβατικό δικαίωμα στην Κύπρο, προφανώς εντός και της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) με το φυσικό αέριο! Αυτά είναι ουσία. Διερωτώμαι τι θα αντιπαραθέσει προς την Ε.Ε. και την διεθνή κοινότητα, όταν Ερντογάν και Νταβούτογλου θα δείχνουν τις δηλώσεις του που αναγνωρίζουν επεμβατικό δικαίωμα στην Τουρκία, ως να μην έχει συμβεί τίποτα, ούτε καν το 1974.
Κώστας Μαυρίδης mavrides@ucy.ac.cy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου