Ελληνισμός και Οικονομία

Οι ευκαιρίες και οι κίνδυνοι δεν τελειώνουν ποτέ. Έθνη όμως με ηγεσία που ενεργεί με διορατικότητα, αξιοποιούν με πρωτοβουλίες τους κάθε ευκαιρία. Ο Ελληνισμός με επίκεντρο το ελλαδικό κράτος ακολούθησε για δεκαετίες μια παθητική στάση έναντι της Τουρκίας. Εκ του αποτελέσματος, το σημερινό οικονομικό χάλι (με τα παράγωγά του) δεν μπορεί να είναι τυχαίο με την στρατηγική προσαρμογής στον τουρκικό μπαμπούλα. Ωστόσο,  εκείνο που δεν «έβλεπε» η ηγεσία λόγω τουρκικού φόβου ή άλλου είδους εξάρτηση, σήμερα είναι η μοναδική διέξοδος στην σύγχρονη αδυσώπητη παγκοσμιοποίηση. Το θετικότερο που δυνητικά μπορεί να συμβεί από την οικονομική εξαθλίωση , είναι να γίνει αντιληπτή η ιστορικότητα της συγκυρίας, πράγμα που προϋποθέτει την αποβολή των συνδρόμων του παρελθόντος. Και εφόσον η μη αποπληρωμή του ελληνικού χρέους, θα καταλήξει σε ξεπούλημα πολλαπλάσιας αξίας ορυκτού πλούτου της Ελλάδας (ενεργειακού και άλλου) στους δανειστές της, η αξιοποίηση του ελληνικού πλούτου από την Ελλάδα καθίσταται αναπόφευκτη και μοναδική επιλογή με ελπιδοφόρα προοπτική.  Είτε λοιπόν προχωρούμε μπροστά  σε συγκεκριμένα βήματα, είτε ξεπούλημα και αφανισμός.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης τους όρους της οποίας δεν διαμορφώνουμε, πείστηκε ο  ελληνισμός ότι είναι φύσει αδύνατος οικονομικά. Στην  εποχή μας όμως είναι που η ενέργεια (π.χ. πετρέλαιο και φυσικό αέριο) αποτελεί κυρίαρχη πηγή δύναμης. Η Ελλάδα διαθέτει δυνητικά την δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου με βάση το αδιαμφισβήτητο Δίκαιο της Θάλασσας. Το πόσο δυνατός ή αδύνατος είναι κάποιος, είναι πλέον σχετικό αφού εξαρτάται από τις ενέργειές του. Μια ηγεσία που «αρνείται» να το αντιληφθεί, μόνο ο λαός της το επιβάλει. Στην Κύπρο, ο λαός απέρριψε το 2004 την συνομωσία στο Σχ. Ανάν για το φυσικό αέριο. Όταν δε τότε πρωτοστατήσαμε στην ενημέρωση του λαού, οι σημερινοί ηγέτες -που αυτοαξιολογούνται ικανοί για Πρόεδροι Δημοκρατίας- επέλεξαν τότε την …  σιωπή.  Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ - ίσως και Αίγυπτος- μπορούμε να βρεθούμε στον ίδιο άξονα στην περιοχή μας. Αυτό που φοβάται η Τουρκία.

Για να έχουν οι οικονομικές θυσίες αντίκρισμα, η μοναδική προοπτική βρίσκεται στην οικονομία που δίνει διέξοδο στην πολιτική. Η παρούσα ελληνική κυβέρνηση δεν έχει εκλεγεί για να απολαμβάνει της λαϊκής υποστήριξης αλλά αποφασίζει σε θέματα πρωτοφανούς σημασίας και δεσμεύει τις επόμενες γενιές για δεκαετίες χωρίς την απαιτούμενη δημοκρατική νομιμοποίηση. Η ανανέωση της λαϊκής εντολής επιβάλλεται για να αποπυροδοτηθεί η κατάσταση, να φύγουν οι υπεύθυνοι και πρωτίστως  να επαναπροσανατολιστεί η πορεία. Ενδεικτικό της χρεοκοπημένης πολιτικής είναι που η Ελλάδα φοβάται να ρυθμίσει την ΑΟΖ της με Κύπρο λόγω  τουρκικών αντιδράσεων για το Καστελλόριζο, αλλά η Τουρκία «έδωσε» άδεια σε τουρκική εταιρεία για έρευνες σε περιοχές υπερκερώντας το Καστελλόριζο ως εάν να μην υπάρχει. Μόνο που υπάρχει, κατοικείται και ανήκει στην ελληνική επικράτεια.

Το κοινό όραμα και το συμφέρον υπάρχει για να σωθούμε μόνοι μας εφόσον το παλαίψουμε. Η απάντηση βρίσκεται στην ενέργεια και το φυσικό αέριο με δραστηριοποίηση μεγάλων παιχτών (Ρωσίας, Γαλλίας) και θεμελίωση του άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ: Η Ελλάδα παρέχει συμπληρωματική προστασία και ασφάλεια και λαμβάνει αντισταθμιστικά ποσοστά από την αξιοποίηση του πλούτου, πάντα με το Ισραήλ πολλαπλασιαστή της ισχύος. Ταυτόχρονα, προχωρά  η ρύθμιση της ΑΟΖ ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο.  Για να έχει ο Ελληνισμός ιστορική συνέχεια, πρέπει να επιβιώσει στην πραγματικότητα της εποχής μας. Πρέπει να αναλάβει ρίσκο. Η συνέχιση της προσαρμογής στον τουρκικό μπαμπούλα οδηγεί με βεβαιότητα στην οικονομική συντριβή με περιθωριοποίηση του ελληνισμού ακόμη και εδαφικά. Η ΑΟΖ υπάρχει και παρέχει την προοπτική για ανόρθωση. Μόνο που η ανόρθωση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις επιλογές του ελληνισμού, κυρίως της ελλαδικής ηγεσίας και κοινωνίας τώρα.  

Κώστας Μαυρίδης                         mavrides@ucy.ac.cy